Afgelopen donderdag 8 november 2018 is onze Ierse wolfshond Irah overleden. Een paar weken geleden merkten we dat ze vermagerde. Dat heb je niet meteen in de gaten omdat ze een dikke langharige vacht heeft. Mijn dochter Rachel, die is opgeleid in hondengedrag en opvoeding merkte het als eerste.
Ander voedsel, lekkere hapjes, vers vlees en pens, niets hield ze binnen. Ook eetlustopwekkende injecties en pillen van haar dierenarts Floor hielpen niet. Alle onderzoeken gaven geen oorzaak aan en vlak voor ze naar een gespecialiseerde kliniek voor röntgen-onderzoek zou gaan verslechterde haar conditie zo snel dat er geen herstel meer mogelijk was. We besloten haar snel uit haar lijden te verlossen.
Floor heeft haar laten inslapen op haar geliefde plekje in de tuin op een bedje van herfstbladeren. Als ik dit zo schrijf kan ik weer janken. Iedereen heeft er natuurlijk veel verdriet van: Rachel, die zich nog steeds afvraagt of er nog wat gedaan had kunnen worden, als we het eerder gezien en ingegrepen hadden. Eefje, die veel vragen heeft en tot laat lag te huilen in haar bed. Daan, die zich niet zo gemakkelijk uit maar twee dagen op school zat te huilen. Arjenne en Marcin, die bij ons achter wonen en die gek waren op Irah. Wederzijds trouwens. En die haar uitlieten in de lange periode dat ik niet lopen kon. En Els en ik natuurlijk, die elke dag het huis leeg vinden.
Irah was een fantastische hond, energiek, vrolijk en lief voor alle mensen om haar heen. Dat ze graag en veel vocht met andere honden was wel eens lastig maar hebben we met de mantel der liefde bedekt. Ik ga haar ongelooflijk missen.
Natuurlijk staat ze op veel foto’s en tekeningen, maar de meeste kan ik zo gauw niet vinden. Hierbij vast een paar die voor het grijpen lagen.
